In de afgelopen decennia is het toerisme naar Antarctica snel gegroeid, zowel in aantallen toeristen als in diversiteit aan activiteiten. Deze groei vindt plaats in een kwetsbaar deel van de wereld waar relatief weinig menselijke activiteiten plaatsvinden en die geen inheemse bevolking kent. Antarctica is de enige landmassa op aarde die niet wordt bestuurd door een soevereine staat. Het Antarctisch gebied wordt gezamenlijk bestuurd door de partijstaten van het Antarctisch Verdragsysteem. In deze dissertatie wordt aangetoond dat deze omstandigheden kunnen leiden tot een reeks duurzaamheiduitdagingen. Vier duurzaamheiduitdagingen worden in het bijzonder worden behandeld: de mondiale milieu gevolgen van toerisme in Antarctica; de ontwikkeling van avontuurlijke en extreme vormen van toerisme en de wederzijdse afhankelijkheid van belanghebbenden ten aanzien van veiligheid; de mogelijke gevolgen van de ontwikkeling van permanente faciliteiten voor toerisme aan land; en de betekenis en de stabiliteit van zelfregulering voor duurzaam toerisme.